Vanavond gaf ik allerlei verschillende planten in huis wat water. Ik moet zeggen dat het even duurde voordat ik hier routine in kreeg, maar wat geniet ik ervan om voor het groen in en om ons huis te zorgen. Ik vergeet het wel eens en soms is er ineens een week [of twee] voorbij zonder dat ik een voet in de tuin gezet heb, maar neemt niet weg dat ik ervan hou. Wel voel ik me een beetje schuldig als ik even geen tijd heb gemaakt voor dingen waar ik juist van houd. Tot mijn verrassing groeien alle planten in ons huis en in de moestuin alleen wel gewoon groter als ik een weekje niet schoffel, een keer minder water geef of per ongeluk op een opkomend plantje trap. En dat leert me ontzettend veel over mijn eigen hart, dat ik vaak ook zie als een tuin, waar ik goed voor wil zorgen. Niet alleen door middel van voeding, maar ook door voldoende te slapen, de tijd te nemen om dingen van de dag een plekje te geven, door te ontspannen en genoeg te bewegen. Ik kan alleen niet altijd alle ballen tegelijk in de lucht houden. Soms valt er één, soms vliegt er één te hoog de lucht in en op andere momenten heb ik twee ballen in mijn hand of laat ik ze allemaal vallen. A long story short, op een evenwichtige manier voor mezelf zorgen vind ik heerlijk en tegelijk een uitdaging. Een uitdaging die voor mij begint met mezelf dagelijks eerlijk in de ogen te kijken en simpelweg [uhu] te omarmen dat ik een gevoelig hart heb. Een hart dat veel ziet en voelt, dat sterk is en tegelijk soms onzeker, dat zoekt en gelukkig heel vaak vindt, dat anderen liefheeft en dat soms op een onhandige manier uit.
Al die beweging maakt dat ik goed voor de tuin van mijn hart wil zorgen. Dat ik alles wat daar groeit voldoende water geef, dat ik de grond schoffel en het gras zo nu en dan maai. Maar ook vind ik het belangrijk om anderen mee te laten genieten van alle seizoenen met de daarbij horende groei. En in elk seizoen wil ik doen wat nodig is om mijn hartstuin te onderhouden, waar stilte een groot onderdeel van is. Ik krijg namelijk energie van alleen zijn. Als ik alleen ben kom ik tot rust en neem ik de tijd om te lezen, schrijven, koken, bakken, fietsen, buiten te zijn, in huis te rommelen, enzovoort. Een week of langer geen mensen zien, vind ik geen probleem, maar dat betekent natuurlijk niet dat ik het niet waardevol vindt om me te verbinden met anderen, om anderen te ontmoeten en te horen wat er in hun hart leeft. Om de tuin van hun hart te bewonderen en daar met elkaar te zijn wie we zijn.
Ik zie ernaar uit om in mijn leven nog heel veel hartstuinen te kunnen bewonderen, en om in stilte na te genieten van de schoonheid die ik daar ontmoet. Want elk hart is het waard om werkelijk gezien, ontdekt en bewandeld te worden.