De afgelopen week heb ik vanaf de zijlijn een beetje de discussie gevolgd over de dames van the Green Happiness. Veel stukken die over hen worden geschreven vind ik enorm gechargeerd, maar tegelijk begrijp ik dat sommige mensen moeite hebben met de manier waarop deze blije groene dames bepaalde dingen verwoorden. Zelf denk ik er verder niet zo veel van, behalve dat alle commotie me doet beseffen dat ik nooit, maar dan ook nooit, een beroemde Instagrammer of blogger wil zijn. Want wat maakt publiciteit en het hebben van honderdduizend [ik noem maar wat] volgers mensen kwetsbaar. De dames lijken er zo op het eerste gezicht gelukkig niet onder te lijden dat half Nederland over hen praat, maar als ik in hun schoenen zou staan, zou ik niets anders willen dan als een bellenblaasbel [is dat een woord?] uit elkaar klappen en uit zicht verdwijnen. Misschien dat de besproken dames zich juist wel heel kwetsbaar voelen, maar wat er ook over hen gezegd wordt, ze gaan de confrontatie niet uit de weg en laten hun gezicht zien. En dat alleen al, vind ik heel erg dapper.
Dat wil zeggen dat ik me buiten de spotlight het meest op mijn gemak voel. Doe mij maar gewoon een wat stiller en onzichtbaarder leven, waarbij ik een beetje in de moestuin rommel, receptjes uitprobeer, mijn werk doe, voor mensen kopjes thee maak en [niet geheel onbelangrijk] kalfjes knuffel.
Toch vind ook ik het leuk om mensen te inspireren met mijn panne- en zielegeroer. En er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik een mailtje ontvang van iemand die geraakt is door een van mijn verhalen. Of als iemand me onder het genot van een kop thee vertelt dat hij door het lezen van mijn blog bewuster wil proberen te leven. Dat soort momenten maken dat ik met anderen wil blijven delen en misschien vind ik dat wel het mooiste wat er bestaat. Want elkaar zien en werkelijk kennen, beweegt het leven dat in ons geborgen ligt. Elkaar vasthouden, bemoedigen en respecteren, geeft ons kracht om vanuit ons diepste binnenste tot bloei te komen en vrucht te dragen.
Samenzijn voelt voor mij alleen ook vaak kwetsbaar, omdat angst en onzekerheid ook deel zijn van die plaats van ontmoeting. Net als mijn soms onbedwingbare enthousiasme waardoor ik anderen het idee kan geven dat ik hen wil overtroeven, of mijn onhandigheid in hoe ik bepaalde dingen communiceer. En op diezelfde plaats kun je zien hoe onbegrepen ik me kan voelen.
Mijn kwetsbaarheid bestaat alleen uit veel meer kleuren dan die van pijn, moeite of verdriet. Mijn kwetsbaarheid maakt namelijk ook dat ik me voor anderen openstel en dat ik anderen niet wil veroordelen maar juist ruimte wil geven. Diezelfde kwetsbaarheid moedigt me aan om de minste te durven zijn en mijn excuses aan te bieden als ik anderen tekort doe. Diezelfde kwetsbaarheid geeft me moed om anderen hulp te bieden, waaronder vrouwen en kinderen die gevangen zitten in het web van mensenhandel. I’m far from perfect, I’m well aware, en ik ben de laatste die zegt dat ik anderen altijd geef wat ze zoeken of nodig hebben. Maar mijn verlangen is om vanuit mijn kwetsbaarheid het leven te leven en anderen lief te hebben en te ontmoeten. Met mijn ugliness en met mijn schoonheid. Met mijn kracht en met mijn uitdagingen. Want in die ontmoeting is ruimte om te zijn wie we gemaakt zijn: ontvouwende mensen, dapper, sterk en geliefd.