Als kind was ik geregeld te vinden in de bibliotheek. Ik hield van lezen en ik verslond boeken, encyclopedieën en alle informatie uit de documentatiebakken die we op school hadden. Ik las niet zo veel als een jongen bij me uit de klas, op wie ik nog steeds jaloers ben omdat hij zo ongelooflijk snel en begrijpend kan lezen, maar ik voelde me op de een of andere manier aangetrokken tot de manier waarop hij zich onder kon laten dompelen door verhalen. Ik bewonderde hem en mijn dag kon niet meer stuk als we na school afspraken en dan gewoon een boek gingen lezen. Verder ben ik heel normaal overigens ;).
Soms komt er een gevoel van spijt over me als ik denk aan de lange periode in mijn leven waarin lezen naar de achtergrond verdween. Ik miste het, maar het leek wel alsof ik mezelf er niet meer toe gezet kreeg. Ik geef toe dat ik me ook wel wat ongemakkelijk voelde over mijn passie om te lezen en te leren, maar het leven leek me tegelijk ook zo op te slokken dat ik geen ruimte meer voelde om een boek op te pakken. Beter gezegd misschien: ik líet me opslokken. Door mijn studie, het studentenleven, sociale contacten, reizen en van die rare verwachtingen die je soms op jezelf kunt leggen. En toch, ondanks dat mijn leven behoorlijk bruisend en dynamisch was, bleef ik lezen missen. Ik nam me geregeld voor om weer eens naar de bibliotheek te gaan, maar verder dan het me voornemen kwam ik niet. De rust en vrijheid die ik als kind nam (misschien wel zocht) om ongegeneerd een boek te lezen, vond ik niet meer. Tot afgelopen zomer….
Mijn leukerd en ik gingen op vakantie naar Frankrijk. We zagen uit naar zon, roadtripjes, lekker eten, (veel!) zwemmen en nog meer zon. Het jaar ervoor hadden we ook een heerlijke tijd gehad in La France (waar ik trouwens voor het eerst sinds tijden weer eens verdronk in een boek), dus stapten we avec music in de auto. Na een tussenstop bij vrienden kwamen we de volgende dag aan in de Dordogne, waar tot mijn schrik geen zon te bekennen was. We kregen te horen dat dat voorlopig ook zo zou blijven, dus besloot ik meteen de knop maar om te zetten en uit te zien naar veel slapen, een beetje strunen en…..lezen! Ik begon de eerste avond aan En uit de bergen kwam de echo en er was meteen geen goed gesprek meer met me te voeren ;). Met mijn leukerd nog minder overigens, want als die eenmaal aan het lezen slaat…. Als vanouds genoot ik van elke bladzijde die ik tussen mijn vingers voelde en van elk woord dat voor mijn ogen danste. Ik genoot vanuit het puntje van mijn tenen en hoewel ik volgend jaar tijdens de vakantie toch wel graag meer zon zie, was onze weekje weg misschien wel een van de meest bijzondere reisjes ooit. Na een week stilte en rust voelde ik me volledig ‘revived’. Alsof de regen – samen met de prachtige landschappen, urenlange gesprekken en woorden die ik had gelezen – me van binnen had schoongewassen en gevoed.