De afgelopen jaren is het steeds hipper en tegelijkertijd normaler dat we mindful leven. Er worden cursussen gegeven en mensen gaan massaal op retraite om bewuster te leren leven. Ze willen leren om stil te staan bij het nu en om zich niet zo druk te maken over gisteren en morgen. Ik hou er wel van, leven in het moment. Het maakt me dankbaarder, het helpt me om meer te genieten van de kleinste dingen en het helpt me om mijn organisatietalent [lees: de behoefte aan overzicht of controle ;)] niet altijd in te zetten.
Toch vind ik het soms ook lastig om in een wereld te leven waarin het lijkt alsof het in eerste instantie om onszelf moet gaan. Als wij maar lekker in ons vel zitten, als wij maar grenzen stellen [ook zo’n begrip], als wij maar goed voor onszelf zorgen [ook zo’n mooie]. Als vrouwmens met een enorme behoefte aan stilte, rust en alleen-tijd, zouden deze gedachten me moeten aanspreken, maar toch roept zo’n manier van leven weerstand bij me op. Don’t get me wrong, ik begrijp dat als je goed voor jezelf kunt zorgen je dat misschien ook beter voor een ander kunt. Ook heb ik ervaren dat het makkelijker kan zijn om naar een ander om te zien als je je van binnen tevreden en ‘gevuld’ voelt. Maar toch…..
Is het ook niet belangrijk om soms gewoon jezelf aan de kant te zetten voor een ander? Zouden we onszelf juist niet wat vaker uit het oog mogen verliezen, als een andere daardoor gezien en gehoord wordt? Altijd als ik deze vragen aan mezelf stel, moet ik aan mijn opa en oma denken. De deur stond daar namelijk altijd open voor een ander. Als iemand honger had, dekten ze de tafel. Als mensen onderdak nodig hadden werden er bedden opgemaakt en konden ze blijven zo lang ze wilden.
Toen ik mijn oma een aantal jaar geleden vroeg hoe ze dat deed en of ze geen behoefte had aan meer rust in haar leven of meer tijd voor zichzelf, moest ze heel hard lachen. “Als ik mezelf ben en anderen gewoon liefheb en omarm, is dat toch helemaal niet nodig? Dan doe ik wat ik kan om een ander te helpen, ook als dat net niet uitkomt of oncomfortabel voelt.”
Ik zal deze woorden nooit vergeten, want goodness, wat zit er een diepe rijkdom verscholen in die woorden. Ook nu ik haar woorden opschrijf besef ik nog dieper dat niet alles wat ik doe lekker hoeft te voelen of voort hoeft te komen uit mijn [innerlijke] overvloed. Ik vind geven en naar een ander omzien waardevol, iets waar ik elke dag handen en voeten aan wil proberen geven. Ook als het mij niet zo goed uitkomt of als dat even niet zo mindful kan.