Een jaar of vijf geleden heb ik twee jaar volledig rauw en veganistisch gegeten. Ik was een jaar of acht daarvoor al heel bewust anders aan het eten in verband met mijn gezondheid, maar in mijn ‘raw food periode’ at ik alleen maar groenten, fruit, noten, zaden, en daarbij bijvoorbeeld notenmelk en plantaardige oliën en vetten [olijfolie, kokosolie, avocado-olie, etc]. In die periode genoot ik net zo van eten als nu, al eet ik nu veel minder ‘sober’. In die tijd deed ik bijvoorbeeld helemaal niets met zogenaamde suikervervangers zoals kokosnectar, manuka honing, vijgen of kokosbloesemsuiker, omdat we [denk ik] voldoende suikers uit goede porties groente en fruit kunnen halen. Nog doe ik weinig met suikervervangers, wat betekent dat ik baksels met suikervangers meestal bewaar voor in het weekend of voor speciale gelegenheden. Ik maak dan bijvoorbeeld lekkere chocotruffels of een taart zoals deze no bake bounty beauty waar je met bergen mensen van kunt eten omdat een heel klein stukje al heel erg vult, en heel veel verwennerij bevat. 😉 En suiker is suiker en ik eet nu eenmaal graag wat mijn lichaam echt nodig heeft. I guess you get my drift.
Back to rawfood [wat overigens niet het onderwerp van deze blog is]. Ik at dus puur, gezond en bewust, en ik lette erop dat ik veel varieerde met mijn voeding. Toch kreeg ik lichamelijke klachten. Ik kwam daardoor bij mijn huidige natuurarts terecht en hij legde me uit dat in Nederland volledig rawfood eten een flinke uitdaging is. Tenminste, als je wilt dat je lichaam geen tekorten heeft. Een deel van de voedingsstoffen die goed voor ons zijn, groeien namelijk niet in ons land. En dus worden ze geïmporteerd, zijn ze soms maar een deel van het jaar beschikbaar en zijn ze [mede daardoor] vaak best prijzig voor de gemiddelde Nederlander. Zeker als je ook nog eens graag biologisch eet. Daarbij leven we in een kouder land waardoor het voor ons innerlijke motortje goed is om in de winter warm gehouden te worden met warme voeding. Peper en andere kruiden kunnen hier ook veel in doen, en niets van wat mijn arts zei was zwart of wit, maar door zijn verhaal werd me in ieder geval duidelijk waarom mijn lichaam wat tegensputterde.
Nu was ik niet principieel raw vegan, maar ik vond het gewoon een prettige en makkelijke manier om met voeding om te gaan en ik voelde me er lange tijd heel goed bij. Toen de beste dokter me dus vroeg of ik open was om mijn voedingspatroon wat aan te passen en uit te breiden, vond ik dat geen probleem. Ik moest even wennen aan de gedachte, maar stap voor stap ben ik aan de slag gegaan met zijn aanvullende adviezen. Ze waren niet nieuw voor me door hoe ik voorgaande jaren at, maar hij nam me mee op weg, zodat mijn lichaam langzaam weer kon wennen aan ander eten.
Zijwegen
Inmiddels eet ik naast veel rauw ook soms havermout [geweekt in water met citroensap in verband met fytinezuur], teffmeel, chufameel, enzovoort. Ook geniet ik een paar keer per week van ons eigen biologische rundvlees, een eitje van onze eigen kippetjes of bijvoorbeeld wilde of biologische vis. Daarnaast bak ik wel eens zadencrackers of yummie scones met verse kruiden voor bij een lunch of avondmaaltijd. Boerleuk vindt dit ook erg prettig, want die redt het niet met alleen een stuk komkommer. 😉
Ik ben me door de aanpassingen in mijn voeding weer sterker gaan voelen en toen ik een aantal maanden geleden een health check up had, was echt alles in mijn lichaam op orde en in balans. Het was heerlijk om dat te horen te krijgen. Het bevestigde hoe ik me voel en het motiveert me om heel gevarieerd en bewust te blijven omgaan met voeding. In deze blog schrijf ik daar meer over. Hiermee zeg ik overigens niet dat volledig rawfood en vegan leven niet goed is voor een ander! Voor mij was het alleen beter om onderweg ook wat zijwegen mee te pakken en ik pluk daar nog elke dag de gezondheidsvruchten van.
De ander en ik
Ondanks dat ik voor mezelf keuzes maak met betrekking tot wat ik eet en hoe, wil ik echter de laatste persoon zijn die anderen vertelt hoe het allemaal zit of moet. En ik wil al helemaal niet beweren dat ik de waarheid in pacht heb, want ten diepste geloof ik dat niemand honderd procent zeker kan weten wat de allerbeste manier van eten is. De rawfooders zweren bij hun levensstijl en je hoort geweldige verhalen van mensen die door rauw en veganistisch te eten genezen zijn van reuma of diabetes. Maar ook hoor je verhalen van mensen die een paleolijfstijl hebben en die genezen van bijvoorbeeld fibromyalgie en depressies. I love them stories en ik vind het geweldig om te zien dat voeding so wie so een sleutel is voor een betere gezondheid.
Een voortdurende ontdekkingstocht
Maar juist de verschillende overtuigingen die er wereldwijd zijn, maken ook dat ik wil blijven ontdekken, onderzoeken en leren. En bovenal wil ik naar mijn lichaam blijven luisteren en laat ik mijn natuurdokter een of twee keer jaar even checken of de boel nog in balans is lichamelijk [en dus ook emotioneel en geestelijk]. Ik weet waar mijn lichaam blij van wordt, en welk effect voeding op mijn energie en stemming heeft. En omdat ik dat weet, maak ik over het algemeen keuzes die voor sommige mensen als radicaal worden gezien, of als heel gedisciplineerd. Zelf ervaar ik het niet zo, omdat in mijn beleving de keuze om het liefst zo voedzaam mogelijk te eten uiteindelijk precies hetzelfde is als de keuze die een ander maakt om eens in de week chinees, friet en pizza te halen. De keuze is anders, maar nog steeds gewoon een keuze. En natuurlijk kun je dan met elkaar het gesprek aangaan over de vraag of mensen nog steeds voor pizza’s en frikadellen zouden kiezen als er meer kennis zou zijn over de voedselindustrie en de link met onze gezondheid, maar dat is niet mijn punt.
Verbondenheid
Wat ik probeer te zeggen is dat ik geloof dat we elkaar de vrijheid zouden moeten geven om te leven zoals we denken dat goed is en zoals we geloven dat bij ons past. Of dat nu over voeding, geloofsovertuiging of partnerkeuze gaat [ik noem maar wat 😉 ]. Leef wat je gelooft, leef waar je je oprecht goed bij voelt en leef waar je voor staat. En als je dan op weg gaat en onderweg eerlijk en transparant bent, denk ik dat je de meest bijzondere ontmoetingen en gesprekken zult hebben met anderen. Je hoeft je dan niet op te dringen en je hoeft dan niet te schreeuwen en concurreren. Mensen zullen je dan wíllen horen, omdat transparantie mensen met elkaar verbindt en ruimte biedt om vooroordelen over elkaar los te laten. En als dat gebeurt en krachten gebundeld worden, denk ik dat er ook in voedingsland meer eenheid zal komen van mensen die op basis van respect en begrip met elkaar zullen opstaan om zich in te zetten voor het welzijn van een ander. Dan wordt gezondheid een beweging om met elkaar te leren, in plaats van een stokpaardje om eigen kampen te verdedigen. Misschien is het niet mogelijk om één stemgeluid te creëren, maar misschien is dat ook niet nodig en is het juist heel mooi om als meerstemmig koor op te treden met als doel om anderen te inspireren en bemoedigen om zo goed mogelijk voor zichzelf te zorgen. Dat is voor mij wat ‘met elkaar op weg’ betekent, en dat maakt voor mij het leven een verbondenheidsavontuur dat ik aan wil blijven gaan.